wat kun je wel of niet zeggen aan ouders?

HET GOEDE VOORBEELD
Cruciaal in de sociale ontwikkeling van een kind is het voorbeeld dat hij krijgt. Kinderen letten beter op wat een volwassene doet dan wat hij zegt en zullen imiteren wat ze zien. Daarbij maken voorbeelden van warmte en liefde meer indruk dan kille voorbeelden. Kinderen hebben een grote behoefte om zich te identificeren met mensen waarmee ze een sterke emotionele band hebben; meestal de ouders dus.
Onderzoeken hebben aangetoond hoe belangrijk de combinatie van een sterke band en het goede voorbeeld is. Jongens in de kleuterleeftijd die een lieve, warme vader hebben, tonen meer vrijgevigheid en medeleven dan leeftijdsgenootjes die een minder lieve vader hebben. En een kind van een jaar of tien is net zo onbaatzuchtig en attent, of juist egoïstisch en onattent, als zijn ouder van hetzelfde geslacht.

NORMEN EN WAARDEN
De belangrijkste plek om kinderen normen en waarden bij te brengen, is het gezin. Hierbij is van belang dat één of liefst beide ouders veel aanwezig is in het leven van het kind, zowel lichamelijk als emotioneel en intellectueel. Verder dragen school, verenigingen en de wet bij aan een gezonde ontwikkeling van normen en waarden. Dit effect is echter minimaal waneer er thuis geen aandacht aan wordt besteed.

TIPS
Wat kun je als ouder doen om het sociale gedrag van je kind te stimuleren?

Laat je kind weten dat hij goed bezig is wanneer hij lief is tegen anderen en wanneer hij anderen helpt.
Geef het goede voorbeeld en wees zelf lief tegen anderen en je kind. Doe je het zelf niet, dan gaat je kind jouw gedrag imiteren.
De media hebben invloed. Een kind dat vriendelijk gedrag op TV ziet, zal proberen dit na te doen.
Wanneer je kind ouder wordt, worden andere voorbeeldfiguren dan de ouders belangrijk. Maar al te vaak vallen kinderen ten prooi aan de (soms vijandige) druk van leeftijdsgenoten.

Probeer je kind te omringen met helpende mensen en probeer hem te laten ervaren hoeveel voldoening het geeft om iemand te helpen. In eerste instantie zal hij misschien nog met tegenzin helpen, maar na een tijdje zal het overgaan in vrije beweging.
Als je kind zich een keer niet zo sociaal heeft gedragen, probeer hem dan niet te straffen door privileges af te pakken. Dat leidt er alleen maar toe dat hij zich zal gaan verdedigen en zichzelf in zal dekken. Met andere woorden: hij zal zich dan op zichzelf gaan richten. Probeer daarentegen zijn empathie op te wekken door hem bijvoorbeeld te vertellen dat zijn zusje nu verdrietig is omdat hij haar een duw heeft gegeven waardoor zij hard is gevallen. Zo zal hij zich gaan richten op de ander in plaats van op zichzelf.

mijn verhaal: Ik vind dit precies passen bij mij. Ik heb heel vaak gehad dat ouders naar me toe kwamen en niet wisten wat ze met hun kind moesten. Er kwam een moeder naar me toe en die vertelde me hoe het ging vanmorgen met het kindje. En ik vroeg of er nog verder bijzonderheden waren. En toen begon ze te praten dat hij zo vervelend is. En dat hij helemaal niet wil luisteren. En dat ze vind dat hij niet sociaal is. Ik vond het best moeilijk toen ze mij dat zei. Het was een vrouw die een beetje nederlands kan. Dus ik moest ook nog heel goed luisteren. En was bang dat ik haar niet goed kon verstaan. Ik zat te luisteren en tegelijkertijd wat te bedenken wat ik moest zeggen. Ik zei tegen haar. Het is wel een fase die ze nu doorgaan. Maar ik kan u en mag u hier niet meer informatie over geven dan moet u naar de leidsters gaan. omdat ik nog in opleiding zit. Vinden jullie dat je wel gewoon antwoord mag geven aan een vader of moeder die dit vraagt. Want ene kant denk ik ja we zijn nog in opleiding. Maar we moeten het ook wel weten. Vind je dat je als stagiaire zo ver mag gaan tegen ouders. Dat je dus dingen mag vertellen over sociaal gedrag zoals hier boven staat. Ik zit hier best vaak aan te denken. Het is altijd moeilijk om ouders iets te vertellen. Maar ik denk er veel over na omdat ik stagiaire ben. Of je zoiets wel of niet zou mogen vertellen. Wat vinden jullie?

uiterlijk & verzorging

Hallo Allemaal!

ik heb een situatie mee gemaakt op mijn stage waar ik heel vaak over na denk. En zelf niet goed weet wat ik ermee moet. Er is een kindje bij ons op de groep die elke dag in kleren komt die niet meer kunnen. Broeken wat te kort zijn, shirt die veel te kort zijn maar dan ook echt te kort. In de winter geen sokken aan in de schoenen. Echte klitten in het haar. Als je er dan door gaat met een kam dat die pluk gewoon loslaat. Een romper al de hele week aan, een hele vieze geur om zich heen hangen. Ik vind dit best erg om te zien. Want ik vind dit gewoon niet kunnen. Maar ik vind het heel moeilijk om hier wat van te zeggen. De leidsters op de groep zeggen wel is tegen de moeder dat dit echt niet kan. dat hij andere kleren aan moet wat groter zijn. En dat de kleren vies zijn. De moeder geeft dan als antwoord ja hij wou geen andere kleren aan. hij had een keer een shirt aan met auto's erop. Maar die was gewoon echt te kort. En toen zei de moeder ja hij wou hem vanmorgen niet uit doen. Dus dan had hij hem ook al aan in bed. En het jongetje is net 3 jaar geworden. Ik kon dit bericht ook wel in bpv zetten. Maar omdat ik hier wel heel erg over na denk. ik ben heel erg benieuwd wat jullie hier van vinden? Ik denk hier namelijk wel over na. Omdat ik ook met de moeder praat en ook overdrachten doe. ik vind het wel zo netjes om te zeggen dat zijn romper vies is bijvoorbeeld. Maar hoe moet ik dat brengen? Ik ben op dat moment dan best wel zenuwachtig. Ik heb dan het gevoel dat ik dicht klap. Ik vind het belangrijk dat als ik straks aan het werk zou gaan. Dat ik zelf zelfverzekerheid voor de groep sta. En daar niet over hoef te twijfelen of ik het wel kan. Ik vind het misschien niet moeilijk om er iets van te zeggen. Maar ik vind het ook wel erg dat een kindje er zo bij kan lopen. Die moeder ziet er verder normaal uit. Nou als jullie tips hebben of een menig laat het maar horen.

Wanner & Hoe vertel ik het?

Hoe vertel ik het?

En wanneer? In Nederland is het gebruikelijk om pas na 13 weken, als de grootste kans op een miskraam voorbij is, het heugelijke nieuws te vertellen aan familie en vrienden en op het werk. Prima natuurlijk, maar bedenk wel wat je doet als het voor die tijd toch onverhoopt mis zal gaan. Houd je het dan voor jezelf of wil je het dan alsnog aan iemand kunnen vertellen. En is het dan niet fijner als ze al wisten dat je zwanger was? Zoveel mensen zoveel voorkeuren. Denk samen goed na over de vraag wie je het gaat vertellen en wanneer. En als je besluit in eerste instantie slechts een paar mensen in te lichten, zorg er dan voor dat ze het niet verder gaan vertellen. Met name kleine aanstaande broertjes en zusjes kunnen heel slecht geheimpjes bewaren. Voor je het weet vertellen ze het aan iedereen die ze maar tegenkomen dat jij een baby in je buik hebt. In andere landen is het ook veel gebruikelijker dan in Nederland om al tijdens de zwangerschap te kijken welk geslacht de baby heeft en om dit alvast te delen met je vrienden en familie. Niks geheimzinnigs aan! Maar doe vooral wat je zelf het prettigst vindt.
Blijft de vraag hoe je het nieuws dat je in verwachting bent gaat vertellen. Even snel een telefoontje of er een wat meer feestelijke aankondiging van maken? Geef je (schoon)moeder bijvoorbeeld een speentje en een slabbetje cadeau dat ze kan gebruiken op de eerste oppasdag. Als je al een kindje hebt is het een leuk idee om die een t-shirt aan te trekken met een toepasselijke tekst erop ("Stoer! Ik word een grote broer!" of "Ik krijg een brusje") en dit aan te trekken als je op familiebezoek gaat.

Mijn mening:

ik vond dit een mooi stukje omdat ik heel veel nou hoor van mensen dat ze niet weten wanneer ze het moeten vertellen. Op stages bijvoorbeeld zijn heel vaak moeders zwanger of leidsters. En je ziet heel erg verschil met mensen. De een verteld het al heel erg snel en de ander wacht een hele tijd. Omdat ze die zekerheid belangrijk vinden. En ik vind zelf wel dat je beter kunt wachten. Omdat je dan wel iets meer zekerheid hebt. Het kan natuurlijk alijd nog verkeerd gaan. Maar de kans op een miskraam is dan een stuk kleiner. Ik zou zelf ook niet te vroeg iets zeggen. Behalve tegen mijn ouders. Die zou ik het wel vertellen. Wat vinden jullie? je mag gerust reageren hoor.